Drodzy blogowicze.

Po zastanowieniu się czym właściwie są blogi w społeczności internetowej doszłam do następujących wniosków.
Kryteria funkcjonowania takowych są podpięte pod pewne rangi, etykiety i ogół internautów się do onych dostosowuje. Rangi określają cel danego bloga a etykieta zostaje pod ten cel automatycznie podpięta. Celem może być chęć podzielenia się ze społecznością swoją pracą czy hobby, często nietypowym, chęć znalezienia sobie podobnych, również nietypowych uczestników życia wirtualnego. Wśród etykiet zajmuje ów cel dość wysoką rangę. Pokazujemy swoją wyjątkowość, intelekt, promujemy ambitne treści, szukamy wspólnego języka z ludźmi reprezentującymi nasz poziom.
Równą rangę zajmują blogi poświęcone jakiejś działalności, często charytatywnej, blogi promujące jednostkę, grupę (np zespół muzyczny), w końcu blogi osób uczestniczących w życiu publicznym.

Dalej w hierarchii znajdują się blogi szarego świata zwykłych ludzi i ich codzienności.
I nad tą grupą chciałabym się na chwilę zatrzymać, dlatego, że chcąc być jej reprezentantką mogę zostać zapytana: skoro pragnę prowadzić bloga o sobie, to dlaczego wybrałam do promocji swojej osoby akurat bloggera?

Na potrzeby mojego wywodu nazwę pierwszą grupę (której nadałam "wysoką" rangę) blogi o czymś, a drugą, do której wliczę siebie, blogi o niczym.

Pomiędzy obiema grupami zieje dość misterna i nie do końca przeze mnie zrozumiana przepaść. Całym sercem będąc za budowaniem, jeśli nie mostów, to chociażby ogniw łączących obie grupy, określiłam drugą dość pejoratywnie. Dlaczego?
Wśród blogerów z którymi miałam styczność, niekoniecznie piszących na blogspocie panuje przeświadczenie, że Blogger do czegoś zobowiązuje. Jest to przeświadczenie wyczuwalne podskórnie, nigdzie nikt nie mówi, że istnieją jakieś zasady blogowania, ale wyczuwalna jest granica pomiędzy tym, co się powinno bądź nie powinno pisać i przede wszystkim, gdzie się powinno pisać.

Bloguję od 2 lat.
Zakładałam bloga z myślą o tym, by był dla znajomych. Chcąc mieć z nimi kontakt również w rzeczywistości wirtualnej, stwierdziłam, że jest to całkiem przyzwoita opcja. Poszerzyłam grono swoich znajomych o naprawdę wartościowe jednostki, z którymi nadal pragnę utrzymywać kontakt, a które z powodu problemów technicznych trapiących naszą blogowa społeczność przenoszą się na Bloggera.

I tutaj powstaje wirtualny obraz mojego zdziwionego oblicza. Większość, o ile nie wszyscy znajomi, którzy się przenieśli, pokazali mi swoją mniej prywatną, a bardziej publiczną twarz. Twarz, która nie jest tą na pokaz, ale no właśnie. Gdzie jest ta twarz? Czyja to twarz? Oblicza wirtualne, które z jednej strony są mi bliskie, z drugiej, nigdy większości nie widziałam na żywe oczy, oblicza znane mi a jakby nie znane.

Dlaczego fakt przeniesienia się niesie za sobą konieczność zmiany wizerunku?
Przede wszystkim, to nie jest do końca zmiana, tylko selekcja, jakieś poczucie innej przynależności, do innej grupy i społeczności, pomiędzy którymi (tą starą i tą nową) zieje przepaść, której nie rozumiem.

Zatem, drodzy blogowicze.
Zamierzam zbadać ową przepaść i wystawić swoją prywatną twarz na widok publiczny. Całkiem możliwe, że nikogo nią nie zainteresuje, ale nie to jest dla mnie istotne. Pragnę mieć kontakt z moją swojską, "starą" społecznością i pragnę zachęcić nowo spotkane jednostki do swojej osoby, którą chciałabym pokazać w takim świetle, jakie pada na lustro w którym się przeglądam każdego dnia.

Pozdrawiam społeczność Bloggera, Gruszki.